Manuel Curros Enríquez

Unha noite na eira do trigo
o reflexo do branco lugar
unha nena choraba sin trégolas
os desdes dun ingrato galán.

E a coitada entre queixas decia,
xa no mundo non teño a ningén,
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben.


Os seus ecos de melancolía
camiñaban nas alas do vento
e o lamento repetía,
vou morrer e non ven o meu ben.


Lonxe dela, de pe sobre a popa
dunha leve negreiro vapor
emigrado camiño de America
vai o pobre e infeliz Amador
e o mirar ás xentís anduriñas
cara a terra que deixa,
cruzar que pudera dar volta, pensaba,
que pudera convosco voar.


Mais a aves e o buque fuxian
sin oir seus amargos lamentos
solo os ventos repetian,
que pudera convosco voar.


Noites craras de aromas de lúa
donde entón qué tristeza en pos hai
pros que viron chorar unha nena
pros que viron un varco marchar
dun amor celestial verdadeiro
quedou solo de bágoas a proba
unha coba nun auteiro
un cadavre no fondo do mar.